Bij de boer

Nog steeds de Dinsdag
Na 1 1/2 uur in de regen gefietst te hebben, pauzeer ik even onder een schuilhut, nog steeds langs het jaagpad. Nu gaat het nog harder regenen en ik blijf er gewoon een tijdje zitten tot het weer iets minder hard gaat. Tot er bij een dorp een hek staat voor het pad langs de rivier. Hmm dat betekent dus om... Een stuk verder zie ik een brug over de rivier en ik ga kijken of daar een weg naar beneden gaat. Een smal, steil, modderig paadje en bij het begin staat een dienst auto. Er stapt een man uit en vraagt of hij me kan helpen, want hij snapt de bedoeling. "Wil je dat?" "Nee, eigenlijk niet, maar ik wil gedienstig zijn." Dit vind ik erg mooi en aanvaard graag zijn hulp. Voetje voor voetje naar beneden en twee betonnen treden op en voila ik sta weer op mijn jaagpad. Dank je wel beste Pieter! Veel fijne lieve mensen op mijn pad, of had ik dit al gezegd?
Tegen de tijd dat ik weer een paar dorpen verder ben en het droog begint te worden, is er ook een pechje. De kabel van mijn achter versnelling breekt. Bij een autodealer aan de rand van het stadje Lessines. De dealer kan er niets mee, maar legt me uit waar ik heen moet, een dorp terug. Gezocht en gevraagd, bij een motorshop terechtkomen die op zijn beurt een plattegrondje tekent naar nog een dorp terug waar een fietsenmaker zit. Die vind ik en na een kleine 2 uur ben ik weer terug op het punt waar ik gebleven was. In principe zou ik Tournai nog kunnen halen voor de dichtstbijzijnde camping. Iets meer dan 30 km verder, maar het is al laat, half zes. Eerst ergens wat eten, drinken en mijn lenzen verversen. Achter een heg bij een huis neem ik deze korte pauze en bedenk dat ik hier misschien wel zou kunnen blijven. Maar er is niemand thuis en verder dan maar weer. Had al eerder bedacht dat als het niet anders kan, ik dan maar bij mensen moet gaan vragen of ik op hun land mag staan, of een plekje buiten kan zoeken waar voorbijgangers me niet zien staan. En het gaat er steeds meer naar uitzien dat ik deze dag niet meer in Tournai zal komen. De lucht is ook weer behoorlijk zwaar aan het worden. In het dorp Oeudighien loop ik een erf op en roep of er iemand is. Als ik weer terugloop, komt er luid blaffend een grote hond op me afgerend. Ik blijf rustig staan, weet dat hij me geen kwaad zal doen. Hij waarschuwt me dat ik me op privé terrein begeef. De boerin komt eraan en haalt de hond weg, onder duizend excuses van mij. Ik ben wel wat geschrokken van de consternatie die ik heb veroorzaakt (de boer komt er ook aan). Maar dan zeg ik toch waarvoor ik er ben. Inmiddels is het weer begonnen te regenen. Gelukkig mag ik blijven, ze laten me een open stal zien, een droge plek onder een afdak, naast de tractor. Een klein plekje met zaagsel wat eerst aangehaakt wordt door de boer. De boerin komt met 2 paardendekens om op de grond te leggen, zodat ik het niet koud zal hebben. Verder laten ze me met rust om me te installeren en ik zal ze verder ook niet meer zien. Dank je wel, lieve mensen!
Het is nog een hele klus om het tentje in het kleine stukje te passen, maar het lukt toch. Inmiddels komt de regen met bakken naar beneden en ik ben dankbaar dat ik niet meer op de weg zit maar hier lekker droog mijn blikje ratatouille verwarm op een stapel pallets. Het modderveldje voor me verandert bijna in een meer, zoveel valt er. Als het eindelijk wat droger wordt komen de koeien nieuwsgierig kijken wat dit allemaal voor gekkigheid is. Er is een hek tussen ons, ze kunnen niet echt op bezoek komen. Ik vind hun aanwezigheid fijn en ook het geloei van de koeien van de buren is het luisteren waard. Zoveel verschillende stemmen... nee eerlijk waar! Hele gesprekken heb ik beluisterd daar tussen de tractor en het hakhout. Ik vind het een geweldige plek!