Auxerre

8 september
Voor vandaag heb ik een rit van bijna 100 km voor de boeg maar het lukt me maar niet om vroeger te vertrekken. Ik ontbijt ook vrij uitgebreid, eet meer dan gewoonlijk. De km teller geeft aan dat dit mag...
Op elke camping is wel een Nederlands stel waar ik even of langer mee sta te kletsen. Hier ook weer. Zij fietsen ook veel en ik ben nu toch wel verbaasd als ik de leeftijd van de man hoor. Hij is 74 maar ziet er echt 20 jaar jonger uit. Tja, gewoon in beweging blijven, zo verklaart hij. Doe ik!

De ochtend lekker vlak met het zonnetje in mijn gezicht. Ik stuur een smsje naar zus om dit te vertellen en dat het hier mooi is.
Vijf minuten later beginnen de klimmetjes weer en niet zuinig ook. Ook van 7/8% en dan 1 of 2,5 km lang hoor! Maar na de twee eerste dagen in de Ardennen hoef ik niet meer te lopen. Behalve als ik niet zo slim ben geweest om aan het begin of halverwege te stoppen voor het een of ander, want dan kan je het vergeten. Maar de afdalingen hè.. die zijn dan ook van een paar km en dan ga je hard! Nu begin ik te remmen als de teller naar de 40 gaat, in het begin was dat al bij de 30.

En dan de afdaling naar Auxerre... prachtig zoals de stad in het dal ligt. Stoppen. Kijken. Foto. Kijken. Verder en weer stoppen...
Al toen ik begon met deze trip te plannen sprak Auxerre erg tot mijn verbeelding. Misschien omdat ik de klank ervan zo mooi vind. Naarmate ik op reis dichterbij kwam ging het meer intrigeren. Ik vroeg me af waarom. Zal ik er ooit een mooi boek over hebben gelezen of heeft mijn moeder me er ooit over verteld? Dan rijd ik de stad binnen en sta op de brug over de Yonne. Ik ben perplex, als versteend staar ik naar het beeld. De rivier met de boten langs de kant maar vooral de kerk en kathedraal die er boven staan. Lang heb ik daar op die brug gestaan, ik kon me er niet van losmaken. Ergens ver weg hoorde ik een stemmetje dat ik door moest lopen dat de tijd verder gaat. Ik snap nu hoe het is als een beeld je gevangen houdt, of je er in gezogen wordt. Met moeite maak ik me er los van, m'n hart bonst. Er komt een weemoed over me heen, die ik niet begrijp. Ik ga nog even richting oude centrum, parkeer Koga en loop weer opnieuw geraakt naar boven door de oude straatjes naar de kathedraal. Het voelt zo vertrouwd of ik hier een heel verleden heb liggen... maar ik ben hier nooit eerder geweest..
Ook de kathedraal is overweldigend, ik maak talloze foto's. De stad, de kerk, ze raken me in mijn ziel en ik kan er alleen maar naar gissen waarom...
Toch weer verder en onder de indruk van alle emoties laat ik de stad weer achter me.
Weer laat en vermoeid kom ik op de municipal camping aan in Accolay. Vrij snel besluit ik hier een dagje te blijven. Om uit te rusten en me te verdiepen in de terugweg want dat maakt me een beetje onrustig....

Tot gauw weer hoop ik! Groets van Daan