Loslaten

Gisteravond had ik een heel stuk geschreven, maar kon het niet opgeslagen worden. Alles weg. Best irritant, maar je raadt het al.. ik laat het los en begin opnieuw. Nu steeds in stukjes, er wordt dan dus steeds iets aangepast.

Elke reis heeft een thema voor me, vooraf vastgesteld, tijdens de reis of het wordt pas duidelijk als ik weer thuis ben. Maar elke keer leert het onderweg zijn me iets meer over de wereld, over de mensen die het overbevolken , en vooral over mezelf. Hoe ik hier in sta, wat mijn rol is en wat ik van mezelf verwacht. Elke reis geeft me iets maar vraagt ook wel wat van me! Ik krijg het niet helemaal kado.
Al op mijn vorige fietstochten heb ik ervaren dat het behoorlijk wat aandacht vraagt om alles goed te laten verlopen. En aandacht is wat in mijn j dagelijks leven ook steeds weer aan de orde komt. Voor wat je doet, voor je medemens, je werk enz. Kortom, het aanwezig zijn in het moment.
Ik bedacht zo dat ik deze reis mijn aandacht weer kon oefenen en dit mijn thema zou zijn. Maar toen er steeds meer willen en moeten bijkwamen, merkte ik dat het om het loslaten ging. Los van de concepten, de plannen en ideeën. Er gewoon te zijn! me bewegen door het nu.

Dinsdag 8 augustus
Door verschillende mensen was ik voorbereid dat het vandaag erg veel zou gaan regenen. Was al aangenaam verrast dat het nog droog was bij het wakker worden en overwoog even of ik eerst de tent in zou pakken zodat deze droog mee kon en dan pas ontbijten. Maar gewoontes laat je niet zo makkelijk los.. dus ga ik eerst rustig ontbijten. Als mijn spullen, behalve de tent zijn ingepakt, regent het en ik besluit bij het gebouwtje de internet zaken te regelen en de bui voorbij te laten gaan.
Bezig met een kop thee, vraagt de eigenaar of ik een eitje wil. Heb wel al ontbeten, maar dit sla ik toch niet af. Op reis eet ik zelden een eitje. Hij komt er bij zitten met zijn ontbijt en er ontspint zich een gesprek over meditatie, loslaten (kwam niet van mij), over het stukje grond dat hij heeft gekocht en als stilteplekje wil gebruiken, net als Thoreau in zijn boek Walden heeft beschreven. Over dat het niet veel uitmaakt wat voor werk je doet maar dat het gaat om de intentie waarmee je in het leven staat en de dingen doet. Had nog veel langer kunnen praten, maar ik volg (toch) mijn plan en stap na een heel lange tijd op.
Dank je Luc, je hebt me meer gegeven dan een ontbijtje met een eitje!
Geïnspireerd en nog warm van de stevige hug als afscheid ga ik weer op pad.

De route 6 km verder vind ik zonder problemen en vervolg mijn weg weer vele km's langs de Dender. Er zijn maar heel weinig anderen op pad. Ik heb een flink tempo zo over het vlakke jaagpad.
Het is een prachtige route, ook in de regen (was nog niet gestopt) en ik geniet van de stilte en het landschap.
Buiten in de regen zijn heeft een aparte sfeer, het is alsof het land dan wordt teruggegeven aan de enige rechtmatige eigenaar, het land zelf! Zonder de mens die denkt het te beheren.
Na een bocht zie ik een aantal koeien in een veldje en dit beeld raakt me in mijn ziel. Ontroerd door de schoonheid van de omgeving en de sfeer vertraag ik mijn vaart. Ik krijg de ervaring dat ik deel mag uitmaken van deze omgeving, samen met de koeien en al het andere leven om ons heen. Ik voel me verbonden met alles wat er is. Verstild, dankbaar en intens gelukkig rijd ik verder.
Ik ben me scherp bewust dat ik dit ook weer moet loslaten, maar niet vergeten! omdat er nog meer op mijn pad zal komen van een heel andere orde... Wordt vervolgd...